مبارک روزی از خوش روزگاران

نشسته بود شیرین پیش یاران

سخن می رفتشان در هر نوردی

چنانک آید ز هر گرمی و سردی

یکی عیش گذشته یاد می کرد

بدان تاریخ دل را شاد می کرد

یکی افسانه آینده می خواند

که شادی بیشتر خواهیم ازین راند

ز هر شیوه سخن کان دلنواز است

بگفتند آنچه وا گفتن دراز است

سخن چون شد مسلسل عاقبت کار

ستون بیستون آمد پدیدار

به خنده گفت با یاران دل افروز

علم بر بیستون خواهم زد امروز

به بینم کاهنین بازوی فرهاد

چگونه سنگ می برد به پولاد

مگر زان سنگ و آهن روزگاری

به دلگرمی فتد بر من شراری

بفرمود اسب را زین بر نهادن

صبا را مهد زرین بر نهادن

نبود آن روز گلگون در وثاقش

بر اسبی دیگر افتاد اتفاقش

برون آمد چه گویم چون بهاری

به زیبائی چو یغمائی نگاری

روان شد نرگسان پر خواب گشته

چو صد خرمن گل سیراب گشته

بدان نازک تنی و آبداری

چو مرغی بود در چابک سواری

چنان چابک نشین بود آن دلارام

که برجستی به زین مقدار ده گام

ز نعلش بر صبا مسمار می زد

زمین را چون فلک پرگار می زد

چو آمد با نثار مشک و نسرین

بر آن کوه سنگین کوه سیمین

ز عکس روی آن خورشید رخشان

ز لعل آن سنگ ها شد چون بدخشان

چو کوهی کوهکن را نزد خود خواند

وز آنجا کوه تن زی کوهکن راند

به یاد لعل او فرهاد جان کن

کننده کوه را چون مرد کان کن

ز یار سنگدل خرسنگ می خورد

ولیکن عربده با سنگ می کرد

عیار دستبردش را در آن سنگ

ترازوئی نیامد راست در چنگ

به شخص کوه پیکر کوه می کند

غمی در پیش چون کوه دماوند

درون سنگ از آن می کند مادام

که از سنگش برون می آمد آن کام

رخ خارا به خون لعل می شست

مگر در سنگ خارا لعل می جست

چو از لعل لب شیرین خبر یافت

به سنگ خاره در گفتی گهر یافت

به دستش آهن از دل گرم تر گشت

به آهن سنگش از گل نرم تر گشت

به دستی سنگ را می کند چون گل

به دیگر دست می زد سنگ بر دل

دلش را عشق آن بت می خراشید

چو بت بودش چرا بت می تراشید

شکر لب داشت با خود ساغری شیر

به دستش داد کاین بر یاد من گیر

ستد شیر از کف شیرین جوانمرد

به شیرینی چه گویم چون شکر خورد

چو شیرین ساقیی باشد هم آغوش

نه شیر ار زهر باشد هم شود نوش

چو عاشق مست گشت از جام باقی

ز مجلس عزم رفتن کرد ساقی

شد اندامش گران از زر کشیدن

فرو مانداسبش از گوهر کشیدن

نه اسب ار کوه زر بودی ندیمش

سقط گشتی به زیر کوه سیمش

چنین گویند که اسب باد رفتار

سقط شد زیر آن گنج گهربار

چو عاشق دیدکان معشوق چالاک

فرو خواهد فتاد از باد بر خاک

به گردن اسب را با شهسوارش

ز جا برداشت و آسان کرد کارش

به قصرش برد از انسان ناز پرورد

که موئی بر تن شیرین نیازرد

نهادش بر بساط نوبتی گاه

به نوبت گاه خویش آمد دگر راه

همان آهنگری با خاره می کرد

همان سنگی به آهن پاره می کرد

شده بر کوه کوهی بر دل تنگ

سری بر سنگ می زد بر سر سنگ

چو آهو سبزه ای بر کوه دیده

ز شورستان به گورستان رمیده